ANA
Sənan Qılıncarslan Qacar
Seher tezden qan ter içinde yuxudan oyandım.Üreyim ele tez tez vururdu ki,sanki indi bu deqiqe dayanacaqdır…..
Yuxuda anamı qucaqlamışdım…..
Anamın xerçeng olduğunu eşitdiyim gün heyatda aldığım en böyük travmalardan biri olub. Çaresizdim çünkü, anam artıq xerçengdir. Elim qolum bağlanmışdır,eliye bileceyim heç bir şey yox idi. Her gün anamın öle bileceyini düşünmek, gece yata bilmemek onu her gördüyümde gözlerimin dolması ve ona belli etmemek otaqdan otağa qaçmaq idi işim. Anamın gözümüzün önünde eriyip getmesi daha da üzürdü meni.Amma soruşanda oğlum men niye bele ariqlamışam ? Deyirdim çünki normal yemek yemirsen.Hekim deyib soyuq deymede bele şeyler olur.Sene möhkem soyuq deyib.
Mene yerimeyi öyreden, bu günlere getiren, yemeyib yedirden, geymeyib geydiren ananın ölümünü gözlemek heyatımda en çetin anlarımdan biri olub.Düşünürdüm menim anam nece öle biler ele bir şey olarmı heç…..mümkün deyil.Atam ölende anam qucaqlamışdı boynumuzu “siz yetim deyilsiniz men burdayam” …demişdi…
Uzaqlardayam….. .Birden bacım zeng eleyir.Anamızın veziyyeti axşam pisleşib.Anamı görmek üçün uçmaq isteyirem.Amma bacarmıram.Teyyareden düşürsen.Sanki yollar o qeder uzun gelir ele bil bitmeyecek qurtarmayacaq yollar..Yetişirsen anan ölüm ayağındadı amma hele sene gülümseyir.Sanki heç bir şey yoxmuş kimi ayağa qalxır qucaqlayir son defe ve gece saat 5 de menim yetimlik hekayem başlayır…
bir neçə il keçdi…..Ananın ölümü insanın içinde boşluqlar buraxır.Heç bir zaman heç bir şeyle dolmayan boşluq..
Anar Abutalıbov
