ETİBAR ƏBİLOV – Hekayə
Nazım AHMETLİ
Kırımınsesi Gazetesi
Azerbaycan Temsilcisi
ETİBAR ƏBİLOV
GÜNLƏRDƏN BİRİ…
Hekayə
Səhər saat 8-in yarısında telefonumun səsinə yuxudan oyanıram.Ekranda qızımın adını görürəm.
-Necəsən ata?- Qızımın üzündəki həyacanı sezməmək mümkün deyil.Mən onun bu həyəcanına öyrəncəliyəm.
-Sağ ol qızım,yaxşıyam.Sən necəsən?
Bilirəm ki,özü haqqında heç nə deməyəcək.Elə də olur:
-Gecə necə yatmısan?- Narahatlıqla soruşur.
Bütün gecəni üst-üstə iki saat yatmamışam.Başım ağrıyır.Amma bunu qızıma deyə bilmərəm.
-Yaxşı yatmışam qızım.
-Ana hanı bəs?
Anası qonşu otaqda,şəkərə qarşı özünə iynə vurur.Bilirəm ki,o da halsızdır.Son vaxtlar təzyiqi hər səhər yüksək olur.Yeriyəndə səntirləyir.
-Anan da yaxşıdır.
-Hardadır ana?- Qızım narahatlıqla sualını təkrar edir.
-Çay dəmləyir- Səsimi yüksəldirəm ki,yoldaşım da səsimi eşitsin.Bir azdan qızım onunla da danışacaq…Yoldaşım da bir azdan mənim kimi rol oynamalıdır.Özünü həmin rola hazırlaması üçün eşitdirirəm səsimi ona.
-Gec gələr?
-Yox…Çağırıram indi.
Yoldaşımı səsləyirəm.Yoldaşım asta addımlarla otağa gəlir.Üzündəki ağrılı ifadəni artıq qova bilib.Telefonu alır.Gülər üzlə:
-Salam,sabahın xeyir qızım- deyir.
-Necəsən ana?..İynəni vurmusan?
-Vurmuşam qızım.
-Təzyiqini ölçmüsən?
-Ölçmüşəm.
-Neçədir?
Yoldaşımın axır vaxtlar yaddaşı da pozulub.Ona görə də cavabı bir qədər ləngiyir.
-Ölçməmisən,hə?- Qizim gərginliklə soruşur.
-Yox,yox…ölçmüşəm- Yoldaşım nəyisə götür-qoy edir- 125-in 90-a…
-Düz deyirsən?
Yoldaşım istəmədən,yalandan and içir.
Oızım onun sözünə inanır,ya özünü inandırır…Hər halda bir az təskinlik tapır.
-Yaxşı ana…Uşağın səhər yeməyini verim,evdəki də ( həyat yoldaşı) harasa getməlidir,onu yola salım,yenə də zəng edəcəm.
Telefonu söndürür.
-Təzyiqini ölçdün?- Narahatlıqla yoldaşımdan soruşuram.
-Ölçdüm.
-Neçə idi?
-Yuxarısı 160,aşağısı 110.
-Dərman atmısan?
-Yox…Yeməyimi yeyım,sonra atacam.
Durub geyinirəm.Əl- üzümü yuyub yoldaşımın şəkərini ölçürəm.Şəkəri normadan yüksəksir.
-Sənin də əllərin əsir- Yoldaşım əllərimə baxa-baxa kədərlə dillənir .
-Gecə yatmamışam…Ondandır.
-Bilirəm.
Yoldaşım da gecəni pis yatıb.Tez-tez yuxudan oyandığından,mənim yatmadığımı bilir.
Bu gün istirahət günüdür.Süfrə arxasında üz-üzə əyləşmişik.
-Bu gün bir yerə gedəcəksən?
-Hə…Səlimə demişəm.Onun maşını ilə uşağın qəbri üstünə gedəcəyəm…İkinci həftədir getmirəm.
Hər ikimiz susuruq.Oğlumun vəfarından 14 ilə yaxın vaxt keçir.Yoldaşım şəkər xəstəliyini də,təzyiqi də,ürəyindəki problemi də,keçirdiyi insultu da o vaxtdan tapib.
Gözlərinə baxıram.Gözlərində yüz ilin ağrısı,həsrəti və yorğunluğu var.
-Bəlkə mən də gedim səninlə.-Yoldaşım kədərlə səslənir…
-Yox- deyirəm…-Bu vəziyyəydə?..Ayaq üstə güclə dayanırsan…Başqa vaxt apararam səni…Bir az özünə gəl,sonra…
Heç nə demir.
-Yeməyini ye.
-Doydum – deyir.
Armudu stəkandakı çayını yarısına qədər içib.Bir-iki tikə çörək,bir qismət də pendir yeyib…
11fevral 2024.Neftçala
