ÜZÜLGEN ÇEÇEK

Ayt, çeçegim! Ayt sırıñnı neden qaldıñ bu alğa?
Oğraştıñmı sen de yoqsa, sevda degen hayalğa?

Qayda tuvdıñ, qayda öldiñ, qaydalarda büyüdiñ?
Açılıp quvnamaz burun niçün şaytip küyüdiñ?

Tuvğan yeriñ tavlıq, taşlıq, qayalıq ya carmedi?
Ösken yerleriñde insan ya canavar barmedi?

Yoqsa aqqan suv yanında öz keyfiñe östiñmi?
Qoquğanda çeçeklerniñ epsin colun kestiñmi?

Aylı, nurlu gecelerde oynaşqanda yıldızlar,
Suv boyunda qoltuqlaşıp dolaşqanda caş qızlar

Köre qalıp cettilermi, ey zavallı, başıña?
Olar seniñ duşmanıñdır, baqmazlar közyaşıña.

Tabiattır! Er şey dülberlikmen duşman qazanır,
Yalñız, suvuq, çirkin bolğan, öz-özüne bazanır.

Madam ki, sen yaraşıqsıñ em de yahşı qoquñ bar..
Men de dermen: Ey ğaripçik! Üzülmege aqqıñ bar!