Qalib ŞƏFAHƏT – Şeirlər 

İrəli

50 yaşa ithaf

Dağlar endin,

düzlər-düzənlər dolaşdın,                       

dərədən keçdin,

təpədən aşdın.

Nəfəsin təngiyəndə

neçə çeşmələrdən

əyilib su içdin.

Gəlib çıxdın əlli yaşın

yan-yörəsinə,

sıxıla-sıxıla,

yıxıla-yıxıla…

Gözünün ucu ilə

dörd bir yanına

baxa-baxa,

boynu bükük,

tək-tənha dolaşırsan.

Anamın yetim balası.

Hələ arxaya boylanıb,

Gözlərin çox dolacaq

Qəlbin, ruhun öz odunda

alovlanıb yanacaq.

Çünki

əlli yaşda yetimsən.

Eh! Bu nə yerişdi,

hərdən irəliləyirsən,

hərdən yolu çaşırsan.

İrəli get bir azdan

Səssiz, səmirsiz

əlli yaşı aşırsan.

Bir azdan,

arxaya boylanıb,

Yanlışlara baxıb,

özünü qınayarsan

Uduzduğun ömrün,

Ağır havasını udarsan.

Çiyinlərin əyilər

Ciyərlərin sıxılar,

Ürəyin çırpınar,

sıradan qalma geri

addımla irəli.

Böyüdür

Anam Nəzakətin əziz xatirəsinə

İndiyədək sən böyütdün,

İndən belə dərd böyüdür.

Sən bir oğul böyütmüsən,

O bir igid, mərd böyüdür.

Ağır gün-güzara dözüb,

Azara -bezara dözüb.

Sərt şaxtaya, qara dözüb,

Döha möhkəm, sərt böyüdür.

Gündə yandı üzüm, anam,

Eynək taxır gözüm, anam,

Dərd içində sözüm, anam,

Qəlbimdə möhnət böyüdür.

Gəzirəm

Ağzının içində

Ayağımı çəkə-çəkə gəzirəm.

Çox təəssüf ki,

birtəhər dözürəm.

Qürurumu dik tutmaq üçün,

dözmək mənim əl ağacımdır.

Yola-yolağa,

daşa-divara vura-vura

yolun səmtini seçirəm.

Mən dözüm ilə

Ağrını dəf edib keçirəm.

Şükür, hələ gedirəm.

Özümdən aşana qədər,

Yaxud,

Özümə dolaşıb

yıxılanadək

mən bu yolun yolçusuyam.

Dözürəm, gözümdən tutub,

gözümdə haqq əyilməsin.

Dözürəm dilimdən tutub,

ədalət söyülməsin deyə,

dilimi dişimin arasında sıxıb

dözürəm.

Deyim

Sənə asimi deyim,

Sənə mələkmi deyim?

Hər şeyi viran qoyan

Qanlı fələkmi deyim.

Qəlbində yer taparam

 məni məndən aparan

Qəfil tufan qoparan

Əsən küləkmi deyim.

Nə əvvəldi, nə axır

Arxamca həsərət baxır.

Sən suçulu, mən fağır,

Gəlim gedəkmi deyim.

Mələk çıxıb

Tüfəng axtarırdı, yazıq hərifin

Başının altından min kələk çıxıb.

Şeytanın oyunu qatıb başını,

İblis bildikləri bir mələk çıxıb.

Ürəklə sevmədim, mən ürək qoydum.

Qurağa tuş gəldi, günəş qovurdu.

Külümlə oynadım, odumda yandım.

İstisi, hənirini külək sovurdu.

Bəlkə göylərdən daş düşməliydi,

Ağac budağından bir yarpa düşür.

Bədənin üstündən baş düşməliydi.

Başlar əyildikcə ta papaq düşür.

Bağışla

Unutmaq,

sən deyən qədər,

asan deyilmiş.

Özündən uzağa

daş atmaq kimi.

Ya da,

qəflətən yuxudan

adam oyatmaq kimi.

Səbrin tükənməyi,

Dilin qısalmağı,

Qəlbin sınmağı,

Ümidin ölməyi,

Hələ, adamın,

qəflət yuxusundan oyanmağı var.

Eşqın önündə

mərd-mərdanə daynmağı var.

Bağışla, sənə

yad kimi baxmaq olmur.

Gecələr yerinə girib

            heç nəyi düşünmədən

rahat-rahat yatmaq olmur.

Üz-üzə gələndə,

üzünü yana çevirsən də,

arxanca boylanıb, baxmamaq olmur.

Beləcə özümlə,

vuruşa-vuruşa, dalaşa-dalaşa,

ömru sürükləyib gətirdim

bu saata, bu günüə, bu qarlı qışa…

Bağışla,

səni unutmağa vaxtım olmadı.

Xankəndim,

xan şəhərim!

Xankəndi şəhərinə bir ağı

Əvvəl örüş yeri oldun,

Sonra, görüş yeri.

Xankəndim, xan şəhərim,

Xaniman şəhərim.

Xanların anuşları,

hayqanuşları

Başına çəkib,

bihuş olub

Uduzulan şəhərim.

Göbək rəqsi çalındıqca,

Göbələk kimi bitdi anuşlar,

haykanuşlar bilinmədi qüssəm,

qəhərim

Ayaqda saxladıq,

əldən uduzlan şəhərim.

Əlimiz anuşların belində

sən də əsir oldun,

anuşların əlində

qalan şəhərim, xan şəhərim.

Gümanlar içində güman

şəhərim ətrafi çis – çəsək,

duman şəhərim.

Xankəndim, xan şəhərim.

Qala qurduq qalmadıq,

Doyunca kam almadıq.

Ey! Kef şəhərim,

kefqom şəhərim!

Dunyaya gəlişin xan oğlu xantək,

Bir vaxt Şuşa ilə dərd ortağıydın,

İndi əsirlikdə qalan şəhərim.

***

Adına and içirəm,

Bir adın üçün,

varlığımdan keçirəm.

Adının ucalığını

qorumaq üçün.

Gedəcəm

Arxayın ol, məndən!.. Gedəcəm daha!

Bilirəm, nə ols un, yolum uzaqdı?!..

Buralarda yenə ilışıb qalsam,

Taleh üz döndərib uzadacaqdı…

Ya atlanım gedim, ya piyada mən,

Bircə yola çıxıb, getməyim gərək.

Yanında qaldıqca üzürəm səni,

Uzaqlaşıb gözdən itməyim gərək…

Sən də fikir çəkmə, ömrünü sür get.

Yığıb aparası bir şeyim yoxdu.

Nəyim qalsa sənə halalın olsun,

Günahım üstündə haqqımdan çoxdu.

Nə olsun, xəstəyəm əlacım yoxdu,

Ümidsiz ölməyə haqqım çatmayır.

Onsuz da mənimtək xəstələr çoxdu,

Mən öləsi olsam dünya batmayır!..

Nə vaxtsa səninlə görüşə bi lsək,

Üzə üz tutmağa üzümüz ki, var.

Birgə baxanmadıq dünyaya neynək?!

Özümüzə baxmağa gözümüz ki, var…