YIMIRTASINA KÖRE TAVUĞI

“Men Amet aqaynı ille aldatırım. Onı öyle masqara eterim ki, yalancı dep nam qazanğanına biñ
bir kere peşman eter”, – dey Rahmet Çelebi aldanğanını biraz unutqan soñ.
Aradan çoq vaqıt keçmey. İstanbul yalancılarınıñ paşası Rahmet Çelebi bir daa Amet aqaynıñ
azbarında peyda ola.
– Alla musafiri keldi, eviñe alasıñmı? – dep soray.
Amet aqay musafirni içeri kirsete. Ayaq ve qollarnı yuvmaq içün oña bir quman suv bere.
Rahmet Çelebi ayaq-qollarnı yuva, kilimge basıp, özüne azırlanılğan yerge keçip otura ve Amet
aqayğa şöyle dey:
– Bizde İstanbul civarında yaqında pek büyük bir yımırta taptılar. O yımırtanıñ sarısından aş
azırladılar. Dört yüz adam aşap bitiralmadı. Böyle yımırta tapılğanına sen taaciplenmeysiñmi?
– Yoq, – dey Amet aqay özüni sıqmayıp, – bundan on yıl evelsi menim babam quş körgen, o
quşnıñ bir ayağı Bulğaristanda olsa, ekinci ayağınıñ tırnaqlarınen Boğaz qayaları altındaki Türk
qalesiniñ divarlarını tırnay eken.
Rahmet Çelebi dayanıp olamay ve Amet aqaynıñ sözüni böle:
– Qırım aqqında ne qadar üfürtsen de lafıñnı bölmem. Lâkin İstanbul aqqında böyle yalan
aytqanına dayanıp olamayım, – dey.
– Menim yalan aytqanımnı qaydan bildiñ? – dep soray Amet aqay.
– Tüşün de baq, seniñ şimdi tarif etken quşuñ kibi quş olamı dünyada? Yalannıñ da bir qararı
olmaq kerektir daa!
– Sayğılı musafir, – dey Amet aqay, sen özüñ tüşün de baq, eger menim tariflegen quşum
olmasa, seniñ aytqan yımırtañnı qaysı ayvan qozlaycaq? Sen özüñ qozlar ediñmi?…