NASREDDİN OCA VE PADİŞA

Yaş padişanıñ biri ilân bere: kim de meni, yalan aytıp aldatıp olsa, oña 40 qopqa altın beririm, –
dey.
Bu ilânnı eşitken yalancınıñ biri padişağa kelip şöyle dey:
– Bu yıl bostanımda bir qarpız östi, keskende pıçağım onıñ içine tüşip ketti. Men atqa minip, bir
kün qarpıznıñ içinde dolandım, amma pıçağımnı tapalmadım.
Padişa bunıñ yalan olğanını bilse de:
– E-e… olucıdır, – dep cevaplana.
Yalancılardan biri daa bostanında 40 arşın boyunda, 40 arşın eninde bir hıyar östürip, ondan
köpür yapqanını ayta.
Padişa buña da:
– Olucı şeydir, – dep cevaplana.
Bu ilânnı Nasreddin ocanıñ apayı eşitken.
– Er kes seni azırcevap, aqıllı saya. Qana baqayım, bar padişanı aldat da, 40 qopqa altın qazanıp
kel, dey aqayına.
– Ey apay, öyle yalanlarğa inanmağan ahmaqqa, daa nasıl yalan aytmaq mümkün?
Lâkin apayı, onıñ yaqasını boşamay.
Nasreddin oca biraz tüşüngen soñ:
– Yahşı, 40 qopqa olmasa da, eki qopqa altın alıp kelirim, – dey de eki dane boş qopqanı alıp,
padişanıñ sarayına bara.
– Ne keldiñ, yalan aytmağamı? – dep soray padişa ondan.
– Yoq, padişam, – dey oca, – rametli babañız bıltır, menden borcğa, mına bu qopqalarnen eki
qopqa altın alğan edi. Eger mümkün olsa, babañıznıñ borcunı bermez ekensiñizmi?
Yaş padişa eger ocanıñ aytqanına yalan dese, 40 qopqa altın bermek kerek olacağını tüşünip
“olucıdır” dey de, eki qopqa altın berip, Nasreddin ocanı saraydan ozğara.