Tahir Taisoğlu – Şeirler
Nazım Ahmetli
Kırımınsesi Gazetesi
Azerbaycan Temsilcisi
Tahir Taisoğlu
Şeirlər
Sən mənə elə bir
ümid ver ki…
Sən mənə elə bir zirvə göstər –
Deyim ətəyində bitən
hansı çəmənliyin çiçəyidir.
***
Sən mənə elə bir çiçək göstər –
Deyim onun yanından uçan, keçən
hansı tərəflərin kəpənəyidir.
***
Sən mənə elə bir kəpənək göstər –
Deyim qanadlarındakı
hansı laləliyin tozudur.
***
Sən mənə elə bir bulaq göstər –
Deyim onun aynasındakı
hansı qızın çöhrəsidir, üzüdür.
***
Sən mənə elə bir ümid ver ki…
Bilim hansı buludun
yağışından su içir.
***
Sən mənə elə bir bulud göstər –
Deyim ki, hər gün
hansı çayın-sərhəddin
nisgilindən keçir.
***
Həyətimizə elə bir vergi ver ki…
Gecələr ərşə bülənəndə
Yağışların kədərli səsi –
Səhər yusun onu güllərin ətri, rahiyəsi.
***
Sən mənə elə bir sevgi ver ki…
Sinnimin bu çağında –
Təzədən cavanlaşım
Şeirlərimin qabağında.
Vətən torpağı
Keçilməzdi,
müqəddəsdi tütyə kimi…
Saf sulu çayları axa-axa,
Həyat dolu yolları
uzana-uzana,
birləşdirir kəndləri, şəhərləri –
Birliyə çağırır hamımızı!
Əkin yerləri çörək yetişdirir,
Ağaclar bitirir.
Küləyi, mehi qəlbimizə
rahatlıq, həyat gətirir.
Bulaqlarının başında əsən nanə yarpağı deyil,
hərəsi bir insanın ürəyidir.
Vətən torpağını qoruyan, yaşadan
insanlar onun dayağıdır, dirəyidir.
Həyalı buludları zirvələrin örpəyidir.
Elə-belə torpaq deyil
Vətən torpağı –
Mənəvi, dini dəyərlərimizin
əbədi yuvasıdır,
həm də örtüyüdür –
Vətən torpağı…
Sən ağ örpəkli cavanəzən…
Çiçəklərin ziyəsinə qarışır
dağ çayının şır-şır səsi.
Bu axının köçündə –
Daşlar papaqlı göbələklər kimi
Görünür saf suların içində.
Sən bir gözəl cavanəzən –
ağ örpəkli…
Təbiətin xoş çağında
elə bil qarışmısan bu mənzərəyə.
Ləçəklərin, suların titrəyişində
əksin bərq vurur dən-dən…
Nə olsun ki,
Sovulmuş gəncliyin
xəzəlli gövşənlik kimi
uzanıb gedir –
hamının gözünün qabağında.
Yenə də sakit yaşaya bilmirsən
Çağırıram, gəlmirsən,
Çünki yolundakı o çinar –
İşarət barmağı kimi
Sənə uzaq bir biyabanlığı göstərir.
Mənim yox,
Onun sözünə baxırsan.
Yuxuların – bulanlıq göy üzü kimi…
Xatirə dolu siyah buludlara
gah batırsan,
gah çıxırsan…
Neçə illər əvvəlki
bahar suları axmır,
bahar çiçəklərinin məsum baxışları
tez-tez üzünə çıxmır.
Xəzəlli, çiskinli bir payız
Gəzir aramızda –
Yoxsa eşidərdin səsimi,
Tanıyardın üzümü.
Qurumuş… yaşıl ağac
Bir ağac gördük –
Qədd-qamətli.
Ləbbadəsi başdan-başa uca, dik.
Ayağından başınacan
Həmişəyaşıl sarmaşıq bürümüşdü onu –
ayırmaq da olmurdu heç
öz rəngini, növünü.
Yaxınlaşıb gördüm ki…
Qurumuş, ölmüş ağacdı!
Amma yaşıllıq içindəydi –
Başdan-başa, sərasər.
Gendən baxanlar ona
həsəd çəkirdilər:
– Həmişə yamyaşıldır bəxtəvər!
Onun içindən heç kimin yox idi xəbəri –
Nakam, şəhid oğul basdırmış ana kimiydi.
Özü çoxdan ölmüşdü,
Qalan quru nəfəsi idi.
Ayaq üstə idi həmişə.
Ruhu gəzirdi, dolanırdı
yarpaq açmırdı,
xəzəl tökmürdü,
danışmırdı, dinmirdi,
Dünya ona yuxu idi.
Bayırdan teyxa yaşıllıq işində idi
yay, qış –
İçindən heç kimin xəbəri yox idi.
Su
Hər şey dövr eləyir dünyada –
aylar, illər, fəsillər
insanlar, nəsillər…
Alimlərin qənaəti budur:
Dünya yaranışından hələ
Təmiz su gəlməyib yer üzünə!
Təmiz su keçməyib
nə süzgəcdən,
nə daşdan.
Hamısı dövr edən sudur –
Təkcə…
göz yaşlarından başqa!
Bir şairi sevən
qadın haqqında
Bir şairin adını daşıyan
Küçə ilə gedən görürəm
orta yaşlı bir qadını.
Çoxdan tanıyıram onu,
unutsam da indi adını –
yaxınlaşıram, salamlaşıram,
ordan-burdan danışırıq –
qırıq-qırıq…
Elə bil
heç o zamankı adam deyil,
Bir vaxt vardı o şairdən danışardı
sevinci, dərdi, bəliri
ancaq o idi.
Ancaq onun haqqında eşitmək istəyərdi.
O şairin şöhrəti-şanı
onun üçün hər şeydən əzəl idi.
Hər görəndə məndən onu xəbər alardı.
Qulağımı yağır eləmişdi.
Bu xanım
O zaman cavan idi, gözəl idi.
Hiss edirdim ki ürəyində
Gəzdirir o şairin
sevgisini,
sevgi dolu misralarının səsini.
Həm də…
Baxmazdı söhbətlərin
ağına, qarasına,
hərdən deyinərdi qarasına.
Dünyanın işinə bax,
Qəribə gərdişinə bax.
Kim deyə bilər ki,
Həmin şair indi Fəxri xiyabanda
qulağıdinc “yaşayır”…
Həmin universitetin küçəsi
indi onun adını daşıyır.
O zamankı tələbə qız,
İndiki orta yaşlı qadın
Yenə də həmin küçə ilə gedir…
Bəlkə də heç bilmir indi
Bu küçənin adı nədir!..
Əncir ağacları – ibadət yerim
Hər səhər obaşdan
bəzən də axşam,
gəlib həyətimizdəki beşbarmaqlı yarpaqları olan
Əncir ağaclarının altında əllərimi
Allaha uzadıram –
dua edirəm,
şükür deyirəm.
***
Elə bil toxunuram göylərin yeddi qatına.
Burda dualarım yerinə yetir,
Ətrafımda dostlarım çoxalır.
Düşmənlərim uzaqlarda itir.
Ana xislətlidir,
Ana dualıdır əncir ağacları –
gül açmır
Xırda-xırda yarpaqların altında
Ana kimi doğur balalarını
Qoruyur, böyüdür barını.
Hərdən mən dua edəndə
gözlənilmədən yellər əsir
elə bil ayaq səsləri eşidirəm –
kim isə harasa tələsir.
***
Cavan şivələr
Şəbnəm təravəti ilə baxır üzümə…
Deyirəm, ay Yel baba,
Dualarımı ulu Tanıya çatdır –
Yellər güclənir birdən,
sanki səda gəlir göylərdən…
Axşamlar Ay,
gündüzlər Günəş
saat kəfkiri kimi görünür gözlərimə.
Yarpaqların titrəyişi
qarışır dualı sözlərimə –
Bilirəm, yaxın düşməyəcək mənə
Kəhanət, ruh təxsiri.
Qeyb olacaq ömrümdən
həyatımın günahları,
təqsiri…
Minalanmış yerlərdən keçirəm
Dilim söz,
ayağım yer tutandan –
üstümdə Allahın kölgəsi
bir də anamın duası,
minalanmış yerlərdən keçirəm.
Nə yolları bir-bir ayırır,
nə də bir-bir seçirəm.
İstehkamçı olmasam da
hələ düşməmişəm minaya –
Ümidəm bir Allaha,
bir də Anaya.
Bilirəm yollarım doludur –
kor göstəbəklər kimi
böhtan, şər minalarıyla.
Uzaqdan-uzağa ilan xofu kimi
qəlbimə sirayət edir –
hara gəlirəm gəlir,
hara gedirəm gedir.
Yetərincə tələ qorxusu var
ot-əncər basmış kollarda.
Elə bil anbaan, dəqiqə-dəqiqə
gözləyirəm
bir partlayış dəmini.
Yovuşa bilmirəm sakitliyə
tapmıram heç cür rahatlığın çəmini.
Hiyləgər təbəssümlü çiçəklər
bir də səfalət qoxusu var yollarımda.
Mən bir pətək həyatından çıxsam da
tək-tənha gedirəm yolun
ağını, qarasını –
ona görə seçmişəm ki təkliyi
minaya düşəndə özüm çəkim bəlasını.
Çox sonralar bunu dərk etmişəm –
Demə, həmişə dost minalarının
arasıyla getmişəm.
İlişsəm də bir çoxuna
Partlayış səsini eşidən olmayıb.
Yaralarım hələ də sağalmayıb –
görmüşəm ağrısını, acısını.
Amma bilirəm bir az uzaqlarda
öz doğma torpağımda – Qarabağımda
düşmən minaları qıvrılıb yatır –
əfi ilanlar kimi.
Onların vahiməsi məni tez-tez oyadır
gecə yatdığım yerdə.
Düşmən minalarının ləpiri, izi…
Nə ola bilər?!
Xəyanət, ölüm, zəhər!
Amma vaxt gələr
Təmizlərik o yerləri,
Toxum, ağac əkərik.
Düşmən minalarını təmizləmək asandır.
Görünməyən dost minaları
Üzə gülən gizli düşmən kimidir –
Xəyanət onların ömür yoludur.
Tanklarla vuruşmağa nə var –
Gizli minalar qorxuludur!
