TATAR OCASINA – AMDİ GİRAYBAY

Ey, zavallı, kün körmegen faqır tatar ocası,
Muhtac saña bu milletniñ qarısı hem qocası,
Sensiñ onıñ kelecegin keçkeninday etecek,
Körekçi bir qart çobanday col kösterip ketecek!

Lâkin seni cail millet taqdir etmey, qaramay,
Seniñ aytqan aq sözleriñ öz işine yaramay,
İnsan etmek içün halqnıñ alayın bir biçimde,
Basıq, alçaq bastırıqday bir mektepniñ içinde,

Öksüz tatar ballarını toplağansıñ başıña,
Yazmaga söz tapılmaycaq seniñ dürbe taşıña,
Sen can çekiş, mektebiñde, yorulma hiç, bilgi saç,
Eviñdeki anañ, babañ, balañ, qarıñ bola aç…

Tilengenday cüresiñ sen yazda, qışta, boranda,
Seniñ eviñ, eñ müşkül bir kün keçirgen qoranta…
Utansınlar bu milletniñ qalın qursaq bayları,
Qoltuğında er biriniñ kâgıt aqça tayları.

Can darısı bellegenler şu temelsiz paranı,
Sen sarasıñ şundaylarnıñ köksündeki yaranı,
Millet içün verem qapa közleriñden aqa yaş,
Mugayma sen bu horluqka, ey fedai, arqadaş…

Sen bu halqnıñ em anası, em babası, başısıñ,
Kelecekniñ yıqılmaycaq qaviy temel taşısıñ!..
Şimdi seniñ qıymetiñ yök, künün müşkül bolsa da,
Bizler içün gül savluğıñ bir çeçekday solsa da,

Mumkün tuğul bu halq seni ille taqdir etecek,
İşte caşlıq o künden soñ maqsadına cetecek.

/1921 s., Aqmescit ş./