BALTA

Nasreddin oca bir kün çoqtan çoq odun parlay. Aqşam yorulıp kirgende, odun parlağan yerde baltasını unutıp qaldıra.

– Ortalıq amanlıq. Bir şey olmaz, – dep yuqlamağa yata.

Oca saba turğanınen kene odun parlamaq istey. Amma baltasını tapıp olamay. Qıdırmağan teşigi qalmay. Dersiñ, qanatlanıp uçqan. Yoq! Oca özüni sıqmay. Eki qolunı cebine soqıp, köy içine çıqa. Köy cemaatınıñ çoqusı tükân qarçığasına toplaşqanlar. Oca olarnıñ yanına kele. Selâm-kelâmdan soñ, öz derdini ayta başlay:

– Mal degende, babamdan qalma bir baltam bar edi. Bu gece onı da hırsızlağanlar.

– Yalandır.

– Yalannı-malannı añlamam, kim alğan olsa da, baltanı yerine ketirip qoysın. Men qorquzmaq istemeyim. Lâkin talap etem. Balta yerinde olsun. Balta tapılmağanı taqdirde fikirimde bir qurnazlıq bar, onı yaparım, epiñizge qıyın olur. Soñ, maña canıñız ağırmasın, – dey. Şay dey de, adamlarnıñ yüregine mıh soqıp, evine qayta.

Adamlar abdıraşalar. Ne yapacaqlarını bilmeyler. Ocanıñ fikirindeki qurnazlıqtan qorqalar. Köyge “Ocanıñ baltasını kim de hırsızlağan olsa, qaytarsın! Soñu yaramaycaq”, degen dellâl qaqıla. Şu gecesi cemaat raatsız yuqlay.

Ekinci künü adamlar sabadan, kene tükân qarçığasına toplanğanlar.

Ne oldı eken?

Balta tapıldımı eken?

– davası çezilgen arada, küle-küle Nasreddin oca kelip qala.

Er kes birden: – Baltañ tapıldımı oca? – dep soraylar.

– Tapıldı, – dey oca.

– Şükür, belâdan qurtuldıq.

– O daa nasıl belâ?

– Balta tapılmağanı taqdirde, aqlıñda olğan qurnazlıqnen qorquzğan ediñ de?!

– Doğrusını ayt, oca, aqlıñda ne yaramazlıq bar edi?

– Baltam tapılmağan olsa… yañısını yaptıracaq edim. Yaramazlıq şundan ibaret edi.