Allahqa tevekkül
Tevekkül – Allahqa işanıp tayanmaq demektir. Allahtan kelgen rızıqqa işanıp, insanlarnıñ elinde olğanlarğa köz tikmemek, Allah vade etkenine işanmaq ve er alda yalıñız Oña sığınmaq demektir. Yani, Yüce Rabbimizge teslim olmaq demektir.
Teslimiyet qaderniñ ayatta kerçekleşmesinden razı olmaq, taqdir etilgenlerni qabul etmektir. Başımızğa kelgen belâlar sebebinden tıştan ve içten deñişmeden, istiqamet – doğru yol üzre sebat köstermektir. Bu sebepten Allah Tealâ: “Ölümsiz ve daima tiri olğan Allahqa tevekkül etiñiz” – dep, emir ete (“Furqan” suresi, 25/ 58-inciayet) ve “Müminler Allahqa işanıp tayansınlar” buyura (“İbrahim” suresi, 14/11-inci ayet). Yüce Rabbimiz “Allahqa işanğanğa Allah yeter” buyurmaqnen tevekkül etken qullarına olarnıñ yanında olacağına teminat bere (“Talâq” suresi, 65/ 3-ünci ayet). Resulüllah (s.a.v.): “Eger siz Allahqa kerek olğanı kibi işansa ediñiz, (Allah) quşlarnı toyurğanı kibi, sizni de rızıqlandırır edi” hadis-i şerifinen ayetlerdeki ilâhiy emirni daa da güzel añlamamıznı teminley (Tirmiziy, “Zuhd”, 33). Añlağan er kes baqıp, ibret alacağı bir misalnen zeinlerge nağış ete. Bundan soñra ise: “Allahım! Saña teslim oldım, men Saña inandım, Saña işanıp tayandım. Yüzümni, göñlümni Saña çevirdim, Seniñ yardımıñnen duşmanlarğa qarşı mucadele ettim”, – dep, dua etmege ögrete (Buhariy, “Teheccud”). Abdullah bin Abbas (r.a.) rivayet etkenine köre, Peyğamberimiz (s.a.v.) hadisinde Azret-i İbrahim (a.s.) ve qorantasını tevekkül ve teslimiyetke misal olaraq añlata: “İbrahim (a.s.) apayı Azret-i Acernen daa sütten kesilmegen oğlu Azret-i İsmailni alıp, Mekkege ketirdi.
Olarnı Kâbeniñ yanında, Zemzemniñ çoqrağı olğan yerniñ üstünde büyük bir terekniñ tübünde qaldırdı. O vaqıtlar Mekke yerleşken yerde kimse yaşamay edi, içecek suv da yoq edi. İşte, İbrahim (a.s.) Azret-i Acernen oğlu Azret-i İsmailni o yerde qaldırdı. Yanlarında bir torba hurma ve bir tulup suv qaldırdı. Soñra çevrildi ve ketip başladı. Lâkin Azret-i Acer onıñ arqasından soradı: – İbrahim! Bizni laf etip körüşecegimiz bir kimse, aşap-içecegimiz iç bir şey olmağan yerde qaldırıp qayerge ketesiñ? Bu sualni bir qaç kere tekrar etti. Lâkin Azret-i İbrahim (a.s.) buña cevap bermedi. Soñunda Azret-i Acer: – Bunı böyle yapmaqnı saña Allah emir ettimi? – sorağan soñ, Azret-i İbrahim (a.s.) böyle cevap berdi: – Elbet, Allah emir etti. Azret-i Acer: – Aysa, O bizni yoq etmez, – dedi ve arqağa qaytıp, balasınıñ aldına bardı. Azret-i İbrahim (a.s.) yolunı devam etti. Körünemeycegi Seniye degen yerge barğan soñ, yüzüni Kâbe tarafına çevirip, ellerini köterip, dua etti: “Rabbim! Namaznı doğru qılmaları içün men neslimden bir qısımını Seniñ sayğı duyulması kerek olğan Muqaddes mabediniñ yanında, ekin ösmegen bir yerde yerleştirdim. Endi Sen de insanlardan bir qısımınıñ göñüllerine olarğa nisbeten muabbet yerleştir ve olarğa bazı meyvalardan rızıq ber. Ümüt etem ki, nimetlerge şükür eterler” (“İbrahim” suresi, 14/ 37-nci ayet).
Azret-i Acer İsmailni (a.s.) emizdire ve suv içe edi. Soñunda suv bitti. Em özü, em oğlu suvsadılar. Bala suvsuzlıqtan sızlanıp, yerde yuvarlanmağa başlağan soñ, Azret-i Acer onıñ bu alını körmeyip, onıñ içün suv tapmaq niyetinen o yerge eñ yaqın olğan Safa töpesine barıp çıqtı. Soñra, aceba birevni körerimmi dep, vadiyge baqtı, lâkin kimseni körmedi. Safa töpesinden tüşip, vadiyge engen soñ, keder etmesin dep, anteriniñ etegin topladı. Soñra da pek zor alda qalğan bir adamnıñ soñ ğayretinen çapmağa başladı, vadiyni keçip, Merve töpesineçıqtı. Töpeniñ üstüne çıqıp, aceba birevni körerimmi dep, baqtı, lâkin kimseni körmedi. Eki töpeniñ arasında böyle yedi kere ketip keldi. Peyğamberimiz (s.a.v.) bu yerde böyle buyurdı: “İşte, bundan sebep, insanlar Safa ve Merve arasında say eteler (çapışalar)” (Buhariy). Hacılıqta yapılğan say ibadeti – Azret-i İbrahim (a.s.) qorantasınıñ tevekkülini bütün insanniyetke añdıra. Soñunda, Allahu Tealâ oña işanıp tayanğan bu insanlarnı mukâfatlandırdı. Azret-i Acer ve oğlu içün Zemzem çoqrağını yerden fışqırttı.
“Hidayet” gazetası, mayıs 2015 s.
