EZAN SESİ

Aqşam üstü, ezan sesi cañğıra,
Dertlilerni Haq qatına çağıra.
Ezan sesi – minareden cayıla,
Kökke çığa, muñlu, yorğun bayıla…

Çay qatında aq saqallı qartbabay
Titrek qolun salqın suvda uvalay…
Derenlerden “Allah!” sesi hoş kele,
Aq mañlaylar cerge tiye, yüksele…

Men ğaripmen, mescidim yoq kirecek…
Mihrabına muñlu betim sürecek…
Ezan sesi bu yaqlarğa kelalmay,
Tatlı, tatlı qulağıma tiyalmay…

Aq saqallı qoñşu mazin yaşaymı?
Kene “Allah!” dep sözüne başlaymı?
“Alla!” dese eşitkenler bolamı?..
“Tañrım, qurtar!” dep camisi tolamı?..

Yoqsam kene bir-birini qarğaylar?
Bir-birini caqtırmaqçün cılaylar?..
Özün taşlap, ğarip curtqa sarılğan,
Barmı “Curtum!” dep sesçigi qarılğan?..

“Haq!” degende ne duasız curt içün?
Curt kemirgen bir qaç melün qurt içün?
Ezan sesi bu yaqlarğa kelalmay,
Tatlı, tatlı qulağıma tiyalmay…

Ep camiler şay qapanmay bir gece,
Qart mazinler ölmez burun gizlice…
Cıylışıñız, ezan sesin qaçırmay,
Günañıznı Salğırdayın taşırmay…

Qol köterip aq yürekmen köklerge,
Başıñıznı yalmay qoyıp sert yerge,
Haq qatında yurt savlığın tileñiz!
Özüñizge yahşı ölüm isteñiz!

Ezan sesi bu yaqlarğa kelalmay,
Tatlı, tatlı yüregime tiyalmay…

Bekir ÇOBANZADE

1918 s. Budapeşt