Qayıqçı ve oqumış adam

Bir oqumış adam özende kezingen qayıqçını köre. Onıñ yanına kelip:
– Meni kezdir, – dep yalvara.
Qayıqçı razı ola. Olar qayıqqa oturıp, yaldap keteler. Oqumuş adam özüni köstermege, maqtan-mağa istey.
– Sen bir de-bir yerde oqudıñmı? – dep soray.
– Yoq, oqumadım, – dey qayıqçı.
– O-o, sen yarı ömüriñni coydıñ, – dey oqumış adam.
– Sen ne, qayıqnen suvda yaldamaqtan başqa bir şey bilmeysiñmi?
– Men qayıqçım, bu menim işim, menim zenaatım, -cevap bere qayıqçı.
– O-o, öyle olsa sen yigit degilsiñ. Qayıq üstünde ürmekten gayrı bir şey bilmemek, ayıp degilmi? – dey.
Bu adamnıñ aytqan laflarına qayıqçınıñ canı ağıra.
– Ne, men yigit degilimmi? – dey ve qayığını bir tarafqa, soñ ekinci tarafqa çevirip yalday, soñ turğan yerinde aylandıra.
– Kördiñmi men nasıl etip aydamaga bilem. Soñ, men yigitimmi, ya da yoqmı? – dep soray.
Oqumuş adam özüni qayıq içinde tutalmayıp, suvga yıqıla. Qayıqçı bu adamnıñ saçından tuta, bir qaç kere suvga batırıp çıqara. Soñ ondan:
-Qara, aytsa maña, men yigitimmi, ya da yoqmı? – dey.
Bu_adam qorqqanından:
– Yigitsiñ, sen yigitsiñ. Sen yerde yigitsiñ, Alla töpede, – dep qıçıra.
Qayıqçı onı daa bir kere suvğa batıra, suv içirte de soñ qayığına çıqarıp:
– Soñ añladıñmı, endi, menim nasıl yigit olganımnı, -dey.
– Doğru aytasıñ, amma da yigit ekensiñ. Bütün dünyada böyle yigitt tapılmaz. Men bir yerde böyle yigit körmedim, – dey okumuş adam qayıqçığa.
Qayıqçı bu adamnı yalığa ketire. Oqumuş adam qayıqtan çıqa ve «sağ ol» dep kete. Ketken yolunda: «Ey, allam, bu adamğa ilişmege maña ne kerek edi. Yahşı adam iken. Oña özümniñ oqumış olğanımnı köstermege istedim. Doğru yaptı. Menim kibi maqtançaqqa böyle akıl, qoyarlar», -dep öz-özüni sögüp kete.

Memba : kalgay dergisi