İsmail Gasprinski’ye – Mehmet Emin Yurdakul

İsmail Gasprinski’ye – Mehmet Emin Yurdakul

Ey ulu Türk! Sen Kırım’ın kanlar ile yoğrulmuş.

Vahşîlere esir olmuş, zalim tahtlar kurulmuş,

Şerefleri unutulmuş bir toprağı üstünde…

 

Onun seni kan ağlatan kara bahtı önünde

Felâketli milletine: «Uyan!» diye haykırdın;

Bu İlâhî feryadınla onu nura çağırdın.

İstedin ki, medeniyet güneşi

Zekâlara çeliğini akıtsın;

Milliyetin diriltici ateşi

Vicdanları aleviyle ısıtsın.

 

Ta ki, Fatih Cengizlerin evlâdı

İslavlığın pençesinden kurtulsun;

Onun mazlum, sefil olan hayatı

Hür ve mesut bir talihle can bulsun.

 

Sen bu aziz, büyük işe tek başına kalkıştın;

Buna asil Zühre’n ile gece gündüz çalıştın.

 

Yıllar geçti… Türk azmine ne Sibir’in dehşeti,

Ne de ömrün azgın yüzü bir zayıflık vermedi;

Sen arzunu kervan geçmez bozkırlara götürdün.

 

Bu uğurda katlandığın zahmetleri Türklüğün

Ümit dolu ufukları nurlariyle okşadı;

Resullerin rüyaları sende dahi yaşadı.

 

Sen kabrinde rahat uyu! Yakında

Bu sonuncu felâket de bitecek;

Yarın, senin hür bakışlı ırkın da

Altın devri terennümler edecek.

 

Zira, senin bıraktığın izlerde

Kadın, erkek bir genç neslin yürüyor

İman ile aşk sunduğun her yerde

İnkılâbın fikri hüküm sürüyor.

 

Bizden senin pak ruhuna Fatiha’lar, rahmetler

Unutulmaz hatırana kalp dolusu hürmetler!