OĞUL OXŞARI –
Nazım AHMETLİ
Kırımınsesi Gazetesi
Azerbaycan Temsilcisi
Ələsgər Əlioğlu
OĞUL OXŞARI
Hekayə
Reyhan arvad on gün olardı ki, huşsuz vəziyyətdə idi. Daha dili də tutulmuşdu. Arabir gözünü açır, ətrafa nəzər yetirir, baxışlarını qapıya tuşlayır, yenidən təngnəfəs halda kirpiklərini bir-birinə sıxırdı. Hiss olunurdu ki, artıq can üstədir… Qohum-əqraba elə düşünürdü ki, indicə keçinəcək. Bu mənzərəni hüznlü bir görkəmdə gözdən keçirən Nərgiz qarı Rəşidi bir qırağa çəkdi:
– Ay oğul, dünyadır də… Görmürsənmi anan can verir. Bir molla tap gətir. Arvad çox əziyyət çəkir. Qoy bir yolluq rahatlıq tapsın. Diriykən qulağı bir quran səsi eşitsin. Bu yüngüllükdür…
Aradan yarım saat keçməmiş molla Səfəralı Rəşidin müşayiəti ilə özünü qapıdan içəri saldı. Xəstənin başı üzərində yerini rahlayıb quran oxumağa başladı… Ancaq Nərgiz qarı zənnində yanılmışdı…
Aradan beş-altı gün keçsə də, Reyhan arvad yenə də canıyla əlləşirdi… Yenə də əzab-əziyyət çəkməkdə idi… Onun arabir açılan gözləri qapıya dikilir və yenidən qapanırdı…
Reyhan arvad ağırlaşan bir gündən başının üstdən bir an da çəkilməyən simsarı Nərgiz qarı beynində var-gəl eləyir, tez-tez gözünü qapıya zilləyən bu xəstənin könlündən nə keçdiyini heç cür anışdıra bilmirdi… Handan-hana nə fikirləşdisə, Rəşidi növbəti dəfə yanına çağırdı:
– Ay Rəşid, ananın gözü heç qapıdan yığılmır. Yəqin ki, o qaçqınlıq-köçkünlük vaxtı itkin düşən qardaşın Mahmudun yolunu gözləyir. Mahmudun bir şəkli yoxdurmu?.. Gətir qoyaq ananın sinəsi üstə, qoy gözü yollardan yığışsın…
Rəşid təəssüf hissilə dilləndi:
– Nərgiz nənə, elə bir abırda yurd-yuvamızdan dərbədər düşdük ki, heç bir çöp də götürə bilmədik. Mahmudun nə şəkli vardısa hamısı da orda qaldı…
Ani bir məqamdan sonra Rəşid doluxsunmuş halda üzünü Nərgiz qarıya tutdu:
– Nərgiz nənə, indi yadıma düşdü, anam qonşu kənddəki Camal müəllimi görəndə umaxşıyardı. Elə hey deyərdi ki, bu Camal elə bil ki, mənim Mahmudumla bir almadır, yarı bölünüblər… Camal müəllimi qucaqlayıb dönə-dönə öpərdi, heç doydum da deməzdi… Doğrudan da qardaşım Camal müəllimə çox oxşayırdı. Bunu deməkdə məqsədim odur ki, gedib Camal müəllimin şəklini gətirsəm necə olar!?
Nərgiz arvad başını tərpətməklə bu fikrə dirək durduğunu bildirdi. Rəşid maşına əyləşib Camal müəllimgilə üz tutdu…
Darvazanın bərk-bərk döyüldüyünü eşidib bayıra çıxan uşaq cəld yerişlə də evə qayıtdı:
– Ata, səni çağırırlar…
– Kimdir, a bala?
– Tanımadım.
Camal müəllim həyətə çıxdı. Darvazanın ağzında dayanan Rəşidi tanıdı və onu evə təklif etdi:
– Xoş gəlmisən, Rəşid. Niyə həyətdə dayanmısan… Keç içəri!
– Yox, Camal qardaş, vaxtım çox azdır.
– Bəs xeyir ola?
– Şəkillərinizdən birini mənə verə bilərsinizmi?..
Camal müəllimin anlaşılmaz bir şəkildə duruxub qaldığını görən Rəşid vaxtı güdaza verməmək üçün məqsədini tələm-tələsik dəri-boğaz elədi. Məsələdən halı olan Camal müəllim daha heç bir söz demədən evə döndü və paltarını dəyişib əyləşdi Rəşidin maşınına:
– Sür, getdik!
– Bəs şəkil?..
– Bir haldakı özüm gedirəm, daha şəkil nəyə lazımdı! Şəkili gərək bir saat axtaram. Sən görmədin, təmirlə bağlı evdəki hər şey bir-birinə qarışıb… Allah bilir hansı basırıqdadır…
Əvvəlcə Rəşid, arxasınca Camal müəllim xəstə yatan otağın qapısından içəri keçdilər. Rəşid: – Ay ana, Mahmud gəlib çıxdı, bir gözünü aç! – deyə ucadan səsləndi.
Bu kövrək səsə Reyhan arvad səksənən kimi oldu. Bir təhər gözlərini açdı. Var gücünü toplayıb sanki yerindən qalxmaq istədi. Ancaq bacarmadı. Hədəqəsindən çıxmaq istəyən gözlər Mahmud müəllimə zilləndi və kirpiklər yavaş-yavaş qapandı… Evi yanıqlı ağlaşma səsi bürüdü…
…Camal müəllim tərəddüd içində donub qalmışdı. Bir sual onun içərisini ovurdu: Rəşidin qabağına düşüb gəlməliydi, yoxsa yox?..
O, indi bu sualın qarşısında aciz qalmışdı… Bir cavab tapa bilmirdi. Ancaq ürəyində öz-özünü mühakimə edirdi: “Bəlkə də gəlməsəydim, Reyhan arvad ölməzdi, bəlkə də sağalıb ayağa qalxardı!.. Bəlkə də!.. Bəlkə də!..”
