KONAR (KİRLİ KUYU) KÖYÜ
KONAR (KİRLİ KUYU)KÖYÜ
Ahmet Necdet Konar
Köy, bağlı bulunduğu Sarayönü ilçesine 7 Km. uzaktadır. Doğusunda Biçer köyü, batısında Sarayönü ilçesi, kuzeyinde Baş Hüyük kasabası ve güneyinde Akdoğan yaylası vardır. Kuzeyde, köy mezarlığının bulunduğu mevkideki “Höyükte yapılan kazılarda çıkan çanak, çömlek, antik eserlerden ve aynı muhitteki “inlerden (mağara), buralarda Romalılar,
Bizanslılar, Selçuklular ve Osmanlıların yaşadıkları anlaşılmaktadır.Atalarımız, 1893 Osmanlı – Rus savaşından sonra, Rusların baskı ve zulümünden kurtulmak için, “Ak Topraklar” dedikleri Türkiye’ye göç etmişlerdir. Kırım’dan İstanbul’a vapurla,oradan Eskişehir üzerinden Konya’ya trenle gelmişlerdir. Uğrak verdikleri bazı şehir ve kasabalara bazı hısım ve akrabalarını bırakarak, Konya’nın Küçük İhsaniye mahallesine geçici olarak yerleştirimişlerdir. Kendilerine, Sarayönü ilçesinin bazı bölgeleri daimi iskan bölgesi olarak gösterilmiş ve şimdiki bölgede karar kılınmıştır. Bu bölgede, devletçe, bir oda bir hol şeklinde iki odalı, küçük küçük pencereli, kerpiçten düz tavanlı evler yaptırılmış, 25-30 hane, geçici iskan evlerinden alınarak yerleştirimişlerdir. (Yıl 1903) Köye, Kirlikuyu denmesinin sebebi şudur: Köyün kuzey-batısında, bahçeler mevkiinde, bir kuyu bulunmaktadır. Kuyudan at arabalı bir seyyar satıcı (çerçi), atına bu kuyudan su vermek ister. Bakar ki kuyu suyunun üzeri çeşitli ağaç dalları ve yaprakları ile kaplanmıştır. Satıcı, “kuyununsuyu amma da kirlişmiş” der. Adını buradan aldığı rivayet edilir. Daha sonraları köyün adı, Kırım’dan gelip buraya konmak anlamında “KONAR” olarak değiştirilir.
Köyün ilk yerleşimcileri, Kırım”ın Akmesçit, Karasubazar, Baksan, Kongrat, Kaynavut gibi yerlerinden gelmişlerdir. Kütük kayıtlarına göre köye ilk gelenler arasında, alfabetik sıraya göre Abdullah, Abdül Cemil, Abdül Hakim, Abdül Kadir, Abdül Reşit, Ali Azamet, Azmi, Bilal, Cabbar, Cinsali, Hüseyin, İbrahim, Kurt Hüseyin, Kurt Nebi, Kurt Osman, Kurt Veli, Löman, Men Ali, Molla, Müjdeba, Nasrullah, Ömer, Sadrettin, Settar, Vacip, ve Veli akaylar, kadınlardan da Acar, Cemile,Esma, Ezine, Katçe, Katme, Kurtne, Memse, Nazife, Fazile, Rdevide, Simse, Tenzile, Tesi,Teslime, Vizire, Zilika, Ziyade, Zöre, ve Zülkade abaylardır. Soyadı Kanunudan sonra bu isimlere Konar, Uçar, Avcı, Bozkurt, Coştu, Demirkaya, Tofan, Abis,Çomak, Zavazar, Atçeken, Koçak, Yılmaz, Yıldırım, Duymaz, Saydam, Er,Can, Kökgöz, Kocakafa, Körük, Mutlu, Topbaş, soyadları eklenmiştir. Köydeki her aileye 110 dekar arazi verilmiş, halk geçimini bu arazilerde ziraat yaparak, küçük ve büyükbaş hayvan besleyerek ve Tuz gölünden at arabaları ile tuz nakliyeciliği yaparak, sağlamışlar. Zamanla tuz nakliyeciliğinin bitmesi ve nüfusun hızla artması nedeniyle, geçim sıkıntısına düşen köy gençleri, tahsil yapmak veya bir sanat öğrenmek amacı ile, başta Konya olmak üzere, başka şehir ve kasabalara göçmüşlerdir. Şu anda köyde 25 hane kadar yaşlı nüfus barınırken, 100 hane’den daha fazla nüfus ise köy dışında yaşamaktadır. Köyde, 1938 yılında üçüncü sınıfa kadar eğitim veren bir okul açılmıştır, 1982 yılından itibaren de, taşımacılık usülü ile 2 km. mesafedeki Başhüyük kasabasına öğrenciler gitmektedir.
Köyün, 1938 yılına kadar okulsuz olması, 1968 yılına kadar da beşinci sınıftan diploma alma imkanı olmadığından, o çağın genç ve ihtiyarları eğitim ve iğretimden pek nasibini alamamıştır. Bu dönemde yetişen birkaç öğretmen, birkaç astsubay, birkaç muhasebeci ve lise muzunu birkaç devlet memuru vardır. Şu anda ise, köy dışında ikamet eden, çeşitli üniversitelerde okuyan veya bitiren epeyce gençlerimiz bulunmaktadır. Köy 1947 yılında elektriğe kavuşmuştur. Kuruluşunda içme suyunu kuyulardan temin ederken, şimdi evlinde musluklardan şarıl şarıl çeşme suyu akmaktadır. Cuma günleri de Sarayönü ilçesinde kurulan semt pazarına alış veriş yapmak için ücretle taşımamız vardır.
