Mərhum şair Sabir Sarvan’ın şiirleri

Mərhum şair Sabir  Sarvan (1956-2017)  Ağsu rayonunun Pirhəsənli kəndində dünyaya göz açıb.Orta məktəbdə öxuduğu vaxtlardan şeir yazmağa başlayıb.”Vüqar adlı ilk şeiri rayonda çıxan “Birlik” qəzetində çap olunub.M.A.Əliyev adına Azərbaycan Dövlət İncəsənət institutunun Kino Aktyorluğu fakultəsini bitirib.1988-1993 – cü ilə qədər jurnalist kimi fəaliyyət göstərib, sonra isə demokratik mətbuatın ilk qaranquşu sayılan  “Gənclik- Molodost” jurnalında ədəbi işçi,şöbə müdiri,baş redaktorun müavini vəzifələrində çalışıb.  Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Sumqayıt bölməsinin  ideya müəllifi,yaradıcısı olub və uzun illər ona rəhbərlik edib. “Baxdığım göy,gördüyüm işıq”, “Çıx qaranlıqdan”,”Gəldi qürub”,”Özümü sözə çevirdim”,”Dərdimi oxusun ney”,”Yarandım yaşadım, “Qibləm ürəyimdir” adlı şeir kitablarının müəllifidir.2017-ci ildə dünyasını dəyişib.Allah rəhmət eləsin! Sabir Sarvanın bir neçə şeirini “Kırımın sesi qazetesi”nin oxucularına təqdim edirik.

               Nazim Əhmədli, şair,

      “Kırımın sesi qazetesi”nin Azərbaycan təmsilçisi.

SABİR SARVAN

HARA APARIRSAN

Günəş güzgüsünü əlindən salib,

Çiçəklər rəngini rəngindən alib.

Şəhər çixmisan daş heykəllər də

Arxanca boylana – boylana qalib,-

Hara aparırsan

bu gözəlliyi?

               ***

Heyrətdən bir kəlmə danişan da yox,

Bu qəfil sükutla barişan da yox,

Kəsib qabağini soruşan da yox:

Hara aparırsan

                              bu gözəlliyi?

               ***

Şəhərə aydinliq üzündən düşüb,

Siğalli xanimlar nazindan düşüb,

Yaniqli- yaniqli baxir kişilər,

Çoxunun arvadi gözündən düşüb,-

Hara aparırsan

                              bu gözəlliyi?

               ***

Bu sevda başimdan sovuşan deyil,

Bu gözlər üzündən yiğişan deyil,

Onsuz da heç yana siğişan deyil,-

Hara aparırsan

                              bu gözəlliyi?

ƏSİRLƏR

Əsirlərik biz,

    səhvət əsirliyindən

                           doğulduq.

Doğulan təki

                  bələd olduq

                     əsirliyin hər sirrinə,

Anamıza “məmə” dedik,

Atamıza “pəpə”,

Çevrildik

həzrəti mədəmizin

                         əsirinə.

Əsirlərik biz,

Şairlərimiz şan- şöhrət ,

Cahillərimiz cah- cəlal,

Var- dövlət əsiri,

Möminlərimiz

                    axirət xəyallı,

                        cənnət əsiri.

Əsirlərik biz,

əsir düşərgəsidi

                      Yer üzü

Adəm iki buğdaya əsir düşən gündən

keçir

min- min əsrlər,

O vaxtdan Yer üzündə

ADAM adına

əsirlər doğulur,

                            əsirlər ölür,

ancaq

ƏSİRLƏR!

ÇALDIRAN AĞRISI

Necəsən,dərdimi deyəm,

Dağ ərisin,daş yerisin.

Vay o günə,dəli başla,

Üstünə qardaş yerisin.

               ***

Heç yana çatmasin əlin,

Alişsin ağzinda dilin,

O tərəfdən Sultan Səlim,

Burdan Qızılbaş yerisin.

               ***

Açılsın əllərin göyə,

Allah da durmasın yiyə.

“Zalım qardaş” deyə- deyə

Diyirlənsin, baş yerisin.

               ***

Oyan gürzünə tarixin,
Çaxıl gözünə tarixin,

Tüpür üzünə tarixin,

Qoyma bu vərdiş yerisin.

ÖLƏN MİN DƏFƏ DİRİLİB

(Mövlana Cəmaləddin Rumiyə)

Gözündən itdim dünyanın ,

Gözdən o yana

                         MƏN varam,

Ən birinci,ən sonuncu

İzdən o yana

                        MƏN varam.

               ***

Baxma qübbəsi qurulub,

Ölən min dəfə dirilib.

Üz gizlənməkçün verilib,

Üzdən o yana

                   MƏN varam.

               ***

Ruhumun binəsi yoxdu,

Duracaq xanəsi yoxdu,

Sözdən oyanası yoxdu,

Sözdən o yana  

               MƏN varam.

            ƏTRİNİ DUYUNCA

Ömrümün bir gözəl anından keçdim,
Bəxtəvər çəpərin yanından keçdim,
Ətrini duyunca canımdan keçdim,
Bənövşə qoxusu gəlir bu bağdan.
               ***

Haqqa bağlı olan – düz haqdan çəkir,
Bahar gətirənlər sazaqdan çəkir,
Məni min – min ağac uzaqdan çəkir,
Bənövşə qoxusu gəlir bu bağdan.
               ***

Üstündən təzəcə gəlib qar keçib,
Qəlbindən yenə də yüz qübar keçib,
Ya bənövşə açıb, ya da yar keçib,
Bənövşə qoxusu gəlir bu bağdan.

         GECƏ, GÜNDÜZ

Fırlanır, fırladır bizi bu Kürə
Yarısı gecədi, yarısı gündüz.
Ömür də belədi, gün də belədi,
Yarısı gecədi, yarısı gündüz.
               ***

Şeytanın yanında mələkdi ancaq,
Bir yan od hənirli, bir yanda sazaq,
Yaxınlaş aynaya gözlərinə bax,
Yarısı gecədi, yarısı gündüz.
               ***

O başda biridi, bu başda biri,
Qürubla üz – üzə durub dan yeri.
Ağ vərəq üstünə yazıram şeiri,
Yarısı gecədi, yarısı gündüz.
               ***

İki qütb üstündə dövr edir həyat,
Pozulmaz mizandı gördüyün təzad.
Allahın hüsnüdü külli – kainat,
Yarısı gecədi, yarısı gündüz.

NİYƏ DƏRMƏDİM ?

Beş-altı günlüyə yaz idi baxtı,
Bir dar çuxur idi sarayı – taxtı,
Kolların dibindən üzümə baxdı,
Mən o bənövşəni niyə dərmədim?!
               ***

Sayəsin üstümə salmışdı tale,
Gül olub könlümü almışdı tale,
Bircə yol üzümə gülmüşdü tale,
Mən o bənövşəni niyə dərmədim?!
               ***

Dindirsən sinəsi dolu ah idi,
Yanında yoldaşı xeylaq çox idi,
Mənə ondan başqa baxan yox idi,
Mən o bənövşəni niyə dərmədim?!
               ***

Xəyalım toxunur dünənə gəlir,
Ötənlər nə haya, nə ünə gəlir,
Gündə gözlərimin önünə gəlir,
Mən o bənövşəni niyə dərmədim?!
               ***

Duruşu həyalı, baxışı incə,
Bir üzü gül idi, bir üzü qönçə,
Yandırıb-yaxacaq məni ölüncə,
Mən o bənövşəni niyə dərmədim?!

ÖMÜR HEKAYƏSİ

Vaxt varıydı çarpışırdıq fələklə
Gündüz idi, Gecə idi, Mən idim.
Üç dost olub dolaşırdıq göyləri –
Arzu idi, Xəyal idi, Mən idim.
               ***

Yaz sovuşdu payız girdi araya,
Ruhumuzu düçar etdi sarıya.
Çaşıb qaldıq yol çatanda yarıya –
Qorxu idi, Ümid idi, Mən idim.
               ***

Nə gəzəsən sönən odda – ocaqda,
Keçən keçdi, qalan qaldı uzaqda.
Bir də gördük üçümüzük otaqda –
Həyat idi… Ölüm idi…Mən idim…