TÜŞÜNCE

Nasıl bir künlerge qaldıq, qardaşlar.
Bu uzun yollarda taldıq, qardaşlar,
Aman-aman bitip yandıq, qardaşlar,
Közümiz ögünde sabiyler öle, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Dünyağa nam bergen bir millet edik,
Asırlar tübünden tirilip keldik,
Vatanğa köz tikip qurbanlar berdik,
Bizni kene böleler bir şına ile, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Qalmadı aramızda birlik keñeşi,
Şunıñçün qızdırmay Vatan küneşi,
Şunıñçün yürüşmey, ey, halqım, işiñ,
Şunıñçün bağrıñnı hancerler tile, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Epimiz qabardıq mingen hamırday,
Qarışıp qalmayıq bir top çamurday,
Kesilip başladıq quruğan tamırday,
Yaşaymız bularnı bile ve bile, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Bizini kene birevler oynatmaq istey,
Kene damsız bir şorba qaynatmaq istey,
Kenardan hoşlanıp bir baqmaq istey,
Bar, oyna, közyaşıñ sile ve sile, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Sanki duşman oldıq bir-birimizge,
Ürmet yoq ne ölü ne tirimizge,
Ne oldı, qardaşlar, ne oldı bizge?!
Kene dersiñ bir belâlar bastırıp kele, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Alladan berilgen güzel bu topraq,
Közlerimiz kibi körlanğan çoqraq,
Tereklerimizde sararğan yapraq
Bizi kibi çekmekte feryat ve nale, –
Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle.

Ey, felek, işiñe aqıllar yetmey,
Tatarnıñ başında tüşünce bitmey,
Bir küçük arzum bar – aqlımdan ketmey:
Ömürler bite ve ömürler kele, –
Demesinler:
“Dünya bizge baqıp, bir köznen ağlay, bir köznen küle”.

Şakir Selim