ÖZ CÜRTIMDA GARIPMAN
ÖZ CURTUMDA GARİPMEN
Yeşillenmiy, kulmiysin Curt, Sen neçün tüssüzsüň?
Akşamları sis bola, tan feyz berip açılmay,
Kuşlar çıraysız, geçeklerden koku cayılmay,
Ah sanki bir ümitsiz, hasta güzel bir kızsın.
*****
Yaznı monlük ozgardı, kış geçti qaygılarman.
Men ongan kûn bekliymen milletke saygılarman.
Bir ongan kun, kalbimde ongan bahar besliymen.
Her tüste, her örnekte açsın diymen çeçekler.
*****
Yeşillensin çimenler, çöl, tav, çayır, terekler.
Kuşlar ötsün, sular aqsın bir bunday kün bekliymen.
Qanat caysın melekler, tolgunlangan çöllerde.
Oynaşsınlar periler özenlerde, köllerde.
*****
Uçmagımız Yeşil Curt, bayragımız ciksız gök
Bolsun diymen, üstünde elem körmiy zevk sürsek.
Şanlarıman ögüngen millet bolup bir cürsek.
Nurlar saçsa yüksekten Curtumuzda gök,
*****
Oh, ne tatlı tilekler, mön kalbimde yaşattım.
Curt süygüsün can bilip, öz ömrümnü aşattım.
Men şay dedim, aylandım qayttım Anavatanga.
Keldim, kördüm. Tavsıgen qalq suvunğan özünden.
*****
Haz etmiy hiçbir kimse “millet”, “vatan” sözünden.
Qalmasaydı Yarab, Curt gene de camanga.
Her qalpte bir hüzün bar, her köz Hakka ters qaray.
Qart çaşlıqqa erişken, caş qartlıknı pek horlay.
*****
Cat tuvulman men saga, cat kalmadım bir zaman.
Tış cerlerde cürsem de, saguvunman cıladım,
Kop tintidim, hayalin cırlarman qarşıladım.
Cıltıragan ümitmen taptım tışta dost, tuvgan.
Öz Curtumda garipmen! Öz halkımda kimsesiz!
Açıl biraz Yeşil Curt, açıl biraz güzel kız.
Mehmet NİYAZİ
Köstence, 1920
