18 Mayıs 1944: Kırım Tatarlarının Unutulğan Faciası – Sessiz Çığlık
18 Mayıs 1944: Kırım Tatarlarının Unutulğan Faciası – Sessiz Çığlık
Kırımınsesi Gazetesi Medya Gurup Başkanı Mustafa Sarıkamış :18 Mayıs 1944 – insanlıq tarihinde qara bir kün olaraq qalğan, unutulmağa ve unuttırılmağa çalışılğan bir facianıñ küni olıp qalmaqta. Bu kün, Sovetler Birligi başçısı İosif Stalin emir bergen, Kırım Tatarlarınıñ ata yurtından zornen sürgün etilgen künüdir. On meñlerce Tatar ailesi Orta Asiya çöllerine hayvan vagonlarında sürgün etilip, bunıñ neticesinde on meñler insan canından ayırıldı.
Sürgün gecesi başladı. Sovet askerleri evlerniñ qapısını qırıp, yaşlı, bala, qadın demeden barısını hayvan vagonlarına tıqtı. 250.000’ge yaqın Tatar – qısa zamanda yurtından ayrıldı. Açlıq, hastalıq ve soğuq şartlarda, tahminen 100.000 kişi yol üstünde ve ilk aylarda helâk oldı.
Bu insanlıq dışı siyaset, Stalin rejiminiñ “toplu caza” siyasetiniñ neticesi edi. Kırım Tatarları Almanlar ile işbirligi yapmakta ayıplandı, amma bu ayıplamalar ispatlansız edi. Sovet arşivleri yıllar soñra bu da’valarnıñ temelsiz olğanın ortaya qoydı.
Dünya Sessiz – Neden?
Bu qadar büyük bir etnik temizlik ve soykırım, ne yazıq ki dünyada tanılmadı. Demokratiya, insan aqları dep bağırğan devletler, Kırım Tatarlarınıñ acısına kör qaldı. 18 Mayıs, Birleşken Milletler de, Avrupa Birligi de tanımaq istemedi. Bu sessizlik – tüşündürücüdür.
Sual: Acaba Kırım Tatarları Türk ve Müslüman olğanı içün mü tanılmaylar? Eğer başka bir halk olsaydı, dünya ayağa qalqmaymı edi? Bu sorular cevapsız qalmaqta.
Rusya Mesuliyetini Qabullanmaya
Soyqırımnıñ baş mesulü olğan Sovetlerniñ varisi – bugünki Rusya, şimdiyece Kırım Tatar Halqından resmi şekilde özür dilemedi. 1991’den soñ başlayan vatanga qaytış prosesi, 2014’te Kırımnıñ tekrar Rusya tarafından işğal etilmesinden soñ qayta baltalandı. Bugün Kırımda Tatarlar basqı altında – camileri qapatıla, medya sustırıla, temsilcileri qapamağa alınmaqta.
Tarihle Yüzleşmek Şart
Kırım Tatarlarınıñ başına kelgen bu büyük facia, yalnız bir milletniñ değil – bütün insanlıqnıñ vicdanını ilgilendire. Tarihle yüzleşilmeden, adalet mümkün degil. 18 Mayıs 1944 – geçip ketken bir tarih degil, bugün içün de bir mesuliyet.
Netice
18 Mayıs – Kırım Tatar Halqınıñ azası degil, insanlığnıñ sınavıdır. Sessizlik – suça ortaklıqtır. Bu sebepten, dünya bu acıqa qulaq asmalı, tanımalı ve Tatar Halqınıñ aqsını berip, yürek yaramıznı sağaltmağa çalışmalıdır. Unutılğan her soykırım – yenisige yol aça.
