Son Damla – hekaye – Rüfət Alanqu

Nazım Ahmetli

Kırımınsesi Gazetesi

Azerbaycan Temsilcisi

Rüfət Alanqu

Son Damla

Hekayə

Qədir bir ofisdə işləyirdi. Həyatı adi idi – səhər işə gedir, gün ərzində eyni sənədləri imzalayır, eyni insanlarla danışır, axşam isə yorğun halda evinə qayıdırdı. Artıq bu rutindən bezmişdi. Həyatında heç bir həyəcan yox idi, heç bir dəyişiklik gözləmirdi. Ona elə gəlirdi ki, dünya ona qarşı ədalətsizdir.

Bir gün, elə həmişəki kimi, işdən çıxıb evə doğru gedirdi. Küçədə izdiham vardı. İnsanlar tələsirdi, maşınların səsi bir-birinə qarışmışdı. Hər şey adi görünürdü. Ta ki, kiçik bir hadisə baş verənə qədər…

Bir çayxananın qarşısında dayandı. Düşündü ki, bəlkə bir fincan çay içib biraz dincəlsin. İçəri girəndə, yaşlı bir kişi gözünün ucuyla ona baxıb gülümsədi. Qədir bir stolun arxasına keçdi, sifarişini verdi. Birdən, ofisiant əlindəki çay dolu stəkanı gətirərkən, ehtiyatsızlıq edib masanın kənarına toxundu və çay azca daşdı.

Qədir əsəbiləşdi.

— Diqqətli ol, çayı tökürsən! – sərt bir səslə dedi.

Ofisiant başını aşağı salıb üzr istədi. O, cavan bir oğlan idi, görünürdü ki, işə yeni başlamışdı. Amma Qədirin əsəbi soyumurdu.

— İnsan çay gətirməyi də bacarmır? Bütün gün işdə yoruluram, heç olmasa burda rahat oturmaq istəyirəm!

Ofisiant bir daha üzr istədi və sakitcə uzaqlaşdı. O an yaşlı kişi gülümsəyərək dilləndi:

— Bəzən son damla bütün stəkanı daşırır. Amma bilirsənmi, bəzən o damla heç olmasa bizi ayıltmaq üçündür.

Qədir yaşlı kişiyə baxıb anlamadı:

— Nə demək istəyirsiniz?

— Bilirəm, günün çətin keçib. Çox yorulmusan. Amma səncə, bir damla çay üçün bu qədər əsəbiləşməyə dəyər? Bəlkə o oğlan sənin kimi bir günün stressini yaşayır? Bəlkə ilk iş günüdür? Bizim üçün adi görünən kiçik hadisələr bəzən başqalarının həyatında böyük bir yük ola bilər.

Qədir bir anlıq susdu. Düşündü…

O, bir neçə gün əvvəl işdə səhv etmişdi və müdiri ona qarşı sərt davranmışdı. O zaman özünü necə pis hiss etdiyini xatırladı. Elə indi də, bəlkə ofisiant özünü eyni hiss edir? Onun üçün bu, sadəcə kiçik bir hadisə ola bilərdi, amma ofisiant üçün bəlkə də böyük bir dərs idi.

Bir neçə dəqiqə sonra ofisiant yenidən gəldi. Qədir bu dəfə fərqli davrandı:

— Eybi yox, dostum. Hamımız səhv edə bilərik. İşin çətindir, səni anlayıram.

Oğlan gözlərini böyütdü. Əvvəlcə inana bilmədi. Sonra təbəssüm edib başını tərpətdi:

— Çox sağ olun, bəy.

O an Qədir anladı ki, insan hər an seçimini edir – ya qəzəbi seçir, ya anlayışı. Bəzən həyat bizə kiçik hadisələrlə böyük dərslər verir.

Kafedən çıxarkən, yaşlı kişi gülümsəyərək dedi:

— Bu dəfə o son damla səni oyatdı, elə deyilmi?

Qədir gülümsədi. O, bu gün təkcə çay içməmişdi – həyatın ona verdiyi dərsi də içində hiss etmişdi.