QALANLARIN QİBLƏSİ

 Nazım Ahmetli

Kırımınsesi Gazetesi

Azerbaycan Temsilcisi

FƏRQANƏ SƏFƏRLİ

QALANLARIN QİBLƏSİ

 Tərs hiylənin yaddaşına

Düz yol çəkdim körpülərdən.

Həqiqətlər gün saymadı

Təqvimdəki son qəmərdən.

                 ***

Asta-asta yel oynadı,

Dəyirmanı dərd götürdü.

Buğda sözün geri çəkdi,

Acanlar şansın itirdi.

              ***

Güzar ustalaşıb keçdi

Xəyalların kəm ucundan.

Eşq birtəhər yolun seçdi

Tünd badənin dəm ucundan.

                ***

Günah quduzlaşıb qaçdı

Xəyanətin kəndirindən.

Yol-yolağa “çiçək tökdü”

Yaltaqlığın ənbərindən.

             ***

Sonra… kaman zilə çıxdı –

“Do”, “re”, “mi”nin cərgəsindən.

Ölənlərə hava tutdu

Qalanların qibləsindən…

DÜNYANIN DÜZ VAXTI

Mən elə bildim böyüyüb

Yetir insan öz baxtına.

Demə, əyri yol gedirmiş

Dünyanın lap düz vaxtına.

                ***

Yəhər yüklü ağrıları.

Dartır köhlən sağrıları,

Qaçır alma oğruları

Həvvanın ta qız vaxtına.

              ***

Yorğun idi dar ağacı,

Ölüm də baxdı qıyğacı.

Laylaların ən qısqancı

Dönük çıxdı saz vaxtına.

                ***

Kəpənək doğuşdan bəri

Bir ipəkdi, bir də dəri,

Qışın oğlan həndəvəri

Çəkdi yolun yaz vaxtına.

ÜMİD-QARĞIŞ ÇANTASI

Allahın ətəyinə

Boşaltdım çanta-çanta

Şifahi qarğışları…

Alın yazım olmadı,

Göy üzünə həvalə.

Əzbərlərini pozmur

Bildiyim alqışların…

Bir Şahməran vurmuşdu

Yerin əncər  qatında

Köklü diləklərimi…

”Yolçu yolunda gərək”

deyib asdım çiynimə

Yaşlı ümidlərimi…

QARA DÜŞÜB

Yumma daha gözlərini,

Eşqin yolu dara düşüb.

Sinən sözdən uzaqlaşıb,

Söz havası tara düşüb.

          ***

Əllərin boşa çıxanda,

Əzabın qoşa çıxanda,

Təkliyin başa çıxanda

Mərd ürəyin xara düşüb.

             ***

Tələsib əl saxlamısan,

Sandıqda gül qoxlamısan.

Sən şeytanı haqlamısan? –

Qız üstündə tora düşüb.

                 ***

Tünd qələmin al sevdası,

Qaymaq kimi bal sevdası.

Dillənibdi lal sevdası,

Ağ vərəğə qara düşüb.

ƏSRİN AYNASI

Baxdı ki, qalmayıb dar ağacları,

Yer asdı özünü göyün üzündən.

Bezib can payını hürrə çevirdi,

Bax onda Allahın çıxdı sözündən.

                   ***

Töküldü qəlbinə neçə min alov,

Susdu qərinənin ana laylası.

Kürəsəl yorğunluq, bəşəri qayğı

Sıxdı qucağına əsrin aynasın.

                   ***

Gözünün dərdində batırdı özün,

Yeddi qat insanı gömdü özünə.

Sonra ruh axtardı könül verməyə

Uçmuşdu ürəklər göyün üzünə.

                  ***

Mavi kəhkəşanın başına döndü,

Fırlanıb toxudu hava qatını.

Torpaq toxum-toxum cücərtdi vəchlə

Ana təbiətin varidatını.

SENTYABR

Ala-boz hava var başımda:

Son baharın naz havası.

Sentyabr əl uzadıb

Səbirsizlik dərgahına…

Alabaxta civil-civil

Yaydan kamını qoparıb.

Günəş özün yaman dartır,

Çöldən istini aparıb…

Həsrətlilər yağış güdür

Göyün birinci qatından.

Torpağın nəmliyi qoxur

Yerin gecə saatından…

Sentyabr gülüşlərinin

Qəhqəhəsi sərin,

Gəlişi zümzüməli.

Bir taxta oturacaq,

İlk sarı yarpaq

Və darıxmaq:

Payız hekayəli…

YORULMUŞUQ NEÇƏMİZ

Görən, hardan baxasan

Adəmin həyatına?

Elə hey səmt yozuruq

Yerin yeddi qatına.

               ***

Cəhənnəm mələkləri

Bezibdi əlimizdən.

Torpağın toxum payı

Kök atıb dərdimizdən.

             ***

Bu yer qoşa budaqdı,

Birindən bar almışıq.

Çoxu ürəyə düşüb,

Özümüz tək qalmışıq.

               ***

Hərdən sınaq tapmışıq

Göylərin cığırında.

Dəhşət görüb azmışıq

Dünyanın axırında.

            ***

Şirin yuxu qaçırmaq

Gözlərə tələ deyil.

Bir kəpənək uçurmaq

“Təkamül” hələ deyil.

            ***

Seyrələn buludlara

Çətir tutmaq peşəmiz.

Günah adi günahdı,

Yorulmuşuq neçəmiz.

            ***

Yaşamaq asan işdi,

Ölmək çətinə dönüb.

Anası bəşər olan

Övlad yetimə dönüb.

YEDDİ ƏKİZ

Göyün bağrı yarıldı,

Doğdu göyqurşağını.

Yeddi əkizi gördü,

Yer dəyişdi çağını.

           ***

Şeytan da öz  canından

Ağı, bozu atmadı –

İşin elə bərk tutdu,

Cənnətə qayıtmadı.

           ***

Səs-səmiri boğuldu

Mələyin qorxusundan.

Sevdası əcəl çıxdı

Hicranın yuxusundan.

             ***

Cəftəsi boş qapıdan

Haram halallıq aldı.

Bəyquş Simurqu tapdı,

Yolun gecədən saldı.

            ***

Başıdaşlı günahlar

Özünə gün ağlayıb –

İnsan səcdəyə gəlmir,

Belin nəyə bağlayıb?!

ƏVƏZLİK

Cümləmdə şəxs əvəzliyi axtardım

Yerinə qoymağa…

Nə sən deyə bilirəm,

Nə də mən varam

Biz olmağa.

Ürkək-ürkək ayrılırıq,

Üç nöqtədən biri qalır.

Dizə kimi yalın qalan

Bu xoşbəxtlik

Fikrə dalır.

Tuturam boz hekayəmin

Soldan beşinci barmağın –

Ötürürəm qaranlığa,

Pozuram

gündən saymağın.

YERSİZ BAŞLADIQ

Ağlımız göydə qaldı

Ordan yersiz başladıq.

Ay-ulduzun vaxtını

Səbəb yoxkən daşladıq.

            ***

Yelləncək göy üzündə

İntihara ip oldu.

Dar ağacı şər kimi

Adsız, yurdsuz doğuldu.

           ***

Günəş də çaşıb qalıb

Dörd fəsilli sakinə.

Kölgə vaxtın düz bilir,

İnsan gəlmir təmkinə.

           ***

Arzunun həya donu

Batıbdı bataqlığa.

Lillənmiş günahları

Yazmışıq şıltaqlığa.

             ***

Ağlın yeri dar qalır,

Gündüz qorxur gecədən.

Qucaq dolu xəstəyik

Bircə ovuc sağ ikən.