“Ant etkenmen!” aytaman Amdi Geraybay

“Ant etkenmen!” aytaman

Aqşam-saba, catsam-tursam “Ant etkenmen!” aytaman:

Qayta-qayta, ayta-ayta, men artıma qaytaman.

Qanım qaynay, canım caynay “Ant etkenmen!” cırlasam,

“Savlıqman qal, tatarlıq!”nı “Bastırıq”man** sırlasam.

“Ant etkenmen milletimniñ yarasını sarmağa!”

Dep bağırsam, bu keñ dünya, boşluqlar da tar mağa.

Aytqan sayın aytacağım kele, qalbim qaltıray,

Emellerim töpesinde bir altın ay caltıray.

“Ant etkenmen!” aytılğanda men bir şair bolaman,

Tamarlarım canlana da, gizli kinge tolaman.

Göñlüm coşa, cürek taşa, milliy cırlar yazaman,

Eskirmegen taze dertiñ çöpmen tübin qazaman.

Mağa cürek bergen, meni “cigitmen” dep yaşatqan,

Ğafil qalıp yuqsırasam, “yuqlama!” dep taş atqan,

Caş babaynıñ qaleminden tökken ötkür sözleri –

Ğaye bergen, fikir bergen o sözlerniñ özleri.

Ey, bizlerni quçağında qıybetlegen anaylar!

Bahtımıznıñ yaraları tazerdi de, qanaylar.

Beşikteki sabiylerge “Ant etkenmen!” aytıñız,

Caş miyleri qatmaz burun vicdanların baytıñız.

“Ant ekenmen, söz bergenmen millet içün ölmege!”

Dep çıñlañız cıyınlarda, muñlı qızlar, bizlerge.

“Bilip, körip milletimniñ közyaşını silmege”

Beytimen qoşulayıq biz caşlar da sizlerge.

Ey, mollaqam, mezarımda mağa telqin bergende,

Yaradanğa duva etip, qollarını kergende,

“Ant etkenmen!” cırla başta, men coşayım, dıñlayım.

Eger meni topraq sıqsa, men de senmen ıñlayım.

Qırqlamamnı sağa berse dertli, canıq anayım,

Er kün tañda mezarımda “Ant etkenmen!” cırla sen.

Cer astında seni dıñlap közyaş tökip qaynayım,

“Ant etkenmen!” cırlağanda çürip bitsin cansız ten.

Ant etkenmen ant etkenniñ antı içün ölmege!

Qaysı cigit yemin ete menmen duşman bölmege?!

Siz qorqsañız, mına caşlar, men aldında ketermen,

Tavnı-taşnı, car-cılğanı tal-tüzgün col etermen!