AYDAN ABDULLAYEVA
AYDAN ABDULLAYEVA
***
Mən bir evəm, pəncərəsi kor bir ev.
Mən bir yolam, yolçusu yox, tək-tənha.
Mən nə nağılam, nə canı şüşədə div
Məni tapşır günəşə, məni tapşır sabaha.
Qoyma yesin ümidimi küləklər.
Qoyma sözüm uçub getsin qəlbindən.
Gəlib sənə deyəcəklər mələklər
Deyəcəklər… biləcəksən kiməm mən.
Deyəcəklər ki, qanadsız ayrılığam
Göy üzündən solub düşən ayam mən
Mən yuxuyam yatdı məni bulud,
Gördü qəbrimdə göy üzünə dönmüşəm.
Deyəcəklər ki, dili lal olmuş sözəm
Məni danışmaq olmur daha suya.
Mən gözlərimdən süzülüb düşən
Göz yaşımın sonuncu məktubuyam.
Oxu məni uşaqlara, oxu məni balıqlara
Oxu məni yağan qara, oxu məni yosunlara
Bilsinlər ki, ömür oyaqdı gözlərimdə
Bilsinlər ki, sağam, varam və həmişə olacağam.
***
İnan mənə buludlar torpaq üçün darıxanda ağlayır
İnan mənə göy üzü sevgiləri ovucunda saxlayır.
Heç nə itmir göy üzündə.
Nə mən, nə sən, nə ömür.
Çoxdandı mənim ömrüm yerdə gözə görünmür.
Görəsən mən ömrümü kimdə, harda itirdim?
Ya solmuş yarpaqlarda, ya baharda itirdim?..
İndi kimsə keçmişdə üzünü göyə tutub şeir deyir günəşə
Mən günəşə inanıram, inanacam həmişə.
Bilirəm ki göy üzünün əllərində ümid var.
Bilirəm, ölməz heç kim, gedər, göyə sığınar.
Evi bilər göy üzünü, ulduz, ay da körpəsi.
Nə qədər ki uşaqlar yerdə gülər, danışar
O qədər ucadan gələr göy üzünün də səsi…
İnan mənə, gecə də keçib gedir ruhundan
İçimizdə bu ömrün qalmır qarası, ağı.
Və gərək ki gedəndə yenə unutmayasan
Gözündən axan yaşla, alnındakı qırışla
belə sağollaşmağı.
Yaşa elə yaşa ki, bil, gözünün yaşı da,
Alnının qırışı da nəfəs alır, yaşayır…
İnsan da yaşamağa gözündən axan yaşı
tanımaqla başlayır…
Görürsən yaşadıqca.
Biri nağıl danışır durmadan öz ömrünə
Biri elə hey deyir dayan, döz, döz ömrünə.
İnan mənə, bu ömür sevir səni, adını
Yaşa, elə yaşa ki, qırma ömrünün qanadını…
Hələ qanad açmalı, hələ uçmalısan sən.
Öz bağçanda gül əkib, özün öz ürəyində
çiçək açmalısan sən.
