Padişanıñ Ne İşi Bar ?
Sultan Murad Han o kün pek sevinçli ve eyecanlı edi. Sanki bir şey aytmağa istedi, soñ ise vazgeçti. Quvançlı da degil, keyfsiz de degil. Vezir-i Azam Siyavus paşa soradı:
– Hayır ola, efendim, canıñıznı sıqqan bir şeymi bar?
– Aqşam acayıp bir tüş kördim.
– Hayırdır, inşallah?
– Hayırmı, şermi ögrenecekmiz.
– Nasıl?
– Azırlan, tışarığa çıqamız. Eki molla yolğa çıqtı. Padişa alâ daa körgen tüşniñ tesirinde olıp, baracaq yerni yahşı bile edi. Kerek olğan yerge kelgen soñ, toqtadı ve etrafına aylanıp baqtı.
Tam o sırada közüne yerde yatqan bir ceset ilişti. Soradı:- Kimdir bu? Eali ise: – Aman, ocam, sorama. Pek yahşı olmağan biri, işte! – Qaydan bilesiñiz? – Qırq yıllıq qomşumızdır. Aslında yahşı sanatkârdır. Azaplar bazarında çalıştı, nal yaptı. Tek qazanğan aqçasını içkige sarf etti. Evine şişeşişe şarap taşıdı, qayda güzel qadın tapsa taqtı peşine. Pek nervalı qartlardan biri: – İsteseñiz, qomşulardan sorañız, onı bir cemaatta körgenler barmı? Soñunda maalledekiler aylanıp ketti.
Vezir de aylanıp ketecekte, padişa kesti yolunı: – Qayda?
– Bilmeyim, amma bu adamdan uzaq turmağa istersiñiz dep tüşündim.
– Adamlar istese keter. Kimsege bir şey aytıp olamamız. Lâkin biz ketip olamaymız, adamnı defin etmek kerek. – Yahşı, saraydan bir qaç oca yollarmız ve bu meseleden qurtulırmız.
– Olmaz, tüşümdeki ikmetni çezmedik daa.
– Yahşı, ne yapmamnı emir buyurırsız?
– Mollalıqqa devam. Mevtanı evelâ almaq kerek.
– Aman, efendim, nasıl köterermiz? – Köterermiz, işte.
– Yapmañız, sultanım, bunıñ yuvulması, temizlenmesi kerek. Kömülmesi, duası…
– Qasevetlenme, men beceririm. Lâkin evel yuvulacaq yer tapmaq kerek.
– Ğaliba, bu yerde bir maalle mescidi bar.
– Olmaz, sen ölgen olsa ediñ, qaydan çıqarılmağa ister ediñ?
– Bilmeyim, Aya-Sofyadan, Suleyma-niyeden, eñ azından Fatih camisinden.
– Aya-Sofya ve Suleymaniyede devlet çalışqanları çoqtır, meni tanırlar.
Amma Fatih camisi kelişir. Aydı, alıp barayıq mevtanı. Vezir kefen ve tabutnı taptı. Padişa baqır qazanlarını ateşke qoydı. Mevtanı yuvdılar. Mevta sanki güzelleşti, mañlayında bir nur aydınlandı, dudaqlarından manalı bir tebessüm oqunır. Padişa ve vezirniñ qanı bu adamğa isindi. Mevtanı kefenlediler, qabir taşına alıp bardılar, lâkin namazğa daa çoq vaqıt bar edi. Vezir sıqılıp, padişanıñ yanına keldi:
– Sultanım. Yañlış yapamız, ğaliba.
– Ne içün?
– Eyecanlandıq, kimseden soramadan, mevtanı alıp ketirdik. Belki, apayı, balaları bardır…
– Doğru ya, ne ise. Sen bu yerde bekle. Men maalleni aylanıp, soraştırırım. Vezir dua oqumağa başladı. Padişa maceranıñ başlanğan yerge keldi. Nalcınıñ evini taptı. Qapını qart qadın açtı. Adiseni metanetnen diñledi, sanki bu vefatnı bekler kibi edi.
– Aqqını elâl et, balam, – dedi.
– Körüne ki, pek boldurğansıñ. Bilesiñmi, efendimiz acayıp adam edi. Aqşamğa qadar nal yapa edi. Amma biriniñ elinde içki körse, paralarnı bu içkilerni satın almaq içün sarf etip, o içkilerni evge ketirip, ayaqyolğa töke edi.
– Ne içün?
– Ümmet-i Muhammed içmesin dep…
– Acayıp!
– Soñ ise, bilingen qadınlarnıñ masraflarını berip evge ketire edi. Men ise bu yerde olarğa dinni añlatır edim, ilmihalni oqur edim.
– Baq sen! Halq tam tersini tüşüne.
– Halqnıñ ne tüşüngeni onıñ içün müim degil edi. O er vaqıt uzaq mescitlerge kete edi. Öyle bir imamnıñ arqasında turmaq kerek ki, der edi, tekbir alınğanda Kâbe körünsin. – Öyle imam qaç dane qaldı şimdi?
– Bu sebepten uzaqlarğa kete edi. Bir kün dedim ki, sen böyle yapasıñ, qomşular seni yaramay belleycek, bir kün cenazeñ bile ortada qalacaq. Kimsege zamet olmasın dep, mezarını bağçada özü qazdı. Men dedim ki, iş mezarnen bitmey, kim yuvıp, çıqaracaq seni?
– Ya o ne dedi?
– Başta uzun-uzun küldi. Soñ ise, – Allah büyüktir, apay, – dedi. Em padişanıñ ne işi bar?
“Hidayet” gazetası, avgust 2015 s.
