Meşalemiz

Yurtdaşlar, ne olur edi alımız,
Eger olmasaydı Gaspıralımız.
Zindan zulmetinde qalğan edik de,
Zalımlar zulmından solğun edik de.
Könüke-könüke terk etti menlik.
Sönüke-sönüke ep töben endik.
Saçılğan, dağılğan, talğan maalde,
Beyhut sükünetke dalğan maalde,
Yuce Tañrımıznıñ inayetinde,
Ulu bir bahşışı, merhametile,
Bir aydınlıq duydıq tañlarımızda,
Dersiñ, kuneş doğdı añlarımızda!
Bağçasaray uzre bir ışıq yandı,
Araretli nurdan millet uyandı!..
Bu ışıq yuz açtı, bulutnı yarıp,
Yarıqlaştı er şey: mektep, maarif.
Şu nurğa ıntılıp buyüdi yaşlıq,
Kozlerde aks etti umütli ışıq.
Bu ışıq yayıldı yurtlardan yurtqa,
Türkiy ulkelerge, cenüpke, sırtqa.
Bu ışıq dillerden dilge terciman,
Mecalsız tenlerge, sanki, endi can.
İsmailbey olup tıpqı meşale,
Aydınlıq endirdi, endire ala!
Nurdan nur tarala, zulmetten-zulmet,
Eyiden-eyilik, zilletten-zillet.
Biz de-nur aşıgı, pervanesimiz,
Biz de-azizlerniñ aziz neslimiz!
Quvan, ey yurtumnıñ qutlu quçağı,
Saña şavle saça aqıl çırağı!
İsmailbey ruhu-qalpte şavlemiz,
Ebediy sönmeycek bu meşalemiz!

Şeryan Ali